ทรัพยากรพื้นที่ชุ่มน้ำ

พื้นที่ชุ่มน้ำและป่าชุ่มน้ำ

พื้นที่ชุ่มน้ำ หมายถึง ที่ลุ่ม ที่ราบลุ่ม ที่ชื้นแฉะ พรุ แหล่งนํ้า ทั้งที่เกิดขึ้นเองตามธรรมชาติและที่มนุษย์สร้างขึ้น ทั้งที่มีนํ้าขังหรือนํ้าท่วมอยู่ถาวร และชั่วครั้งชั่วคราว ทั้งที่เป็นแหล่งนํ้านิ่งและนํ้าไหล ทั้งที่เป็นนํ้าจืด นํ้ากร่อย และ นํ้าเค็ม รวมไปถึงชายฝั่งทะเล และที่ในทะเลในบริเวณซึ่งเมื่อน้ำลดลงต่ำสุดมีความลึกของระดับน้ำไม่เกิน 6 เมตร

ตลอดความยาว 260 กม.ของแม่น้ำอิง พบพื้นที่ชุ่มน้ำน้อยใหญ่มากมาย เป็นพื้นที่ชุ่มน้ำที่ได้ถูกขึ้นทะเบียนเป็นพื้นที่ชุ่มน้ำระดับนานาชาติ ได้แก่ กว๊านพะเยา หนองเล็งทราย และพื้นที่ชุ่มน้ำในระดับท้องถิ่นประมาณ 400 แห่ง

"ป่าฮิมอิง" (ป่าริมอิง) พบมากตลอดลำน้ำอิงตอนล่าง เป็นพื้นที่ชุ่มน้ำประเภท "ป่าชุ่มน้ำ" ที่มีน้ำท่วมขะงบางฤดูกาล (seasonal-flooded forest) ซึ่งจะมีน้ำท่วมถึง เป็นระบบนิเวศที่มีความสำคัญต่อทั้งสัตว์น้ำ สัตวบก นก แมลง และพรรณพืชนานาชนิด ป่าชนิดนี้จะมีพืชเด่นที่สามารถอยู่ในน้ำท่วมหลากได้เป็นเวลานาน เช่น ต้นชุมแสง มะเคาะ ข่อย พืชเถาวัลย์ และพืชเฉพาะถิ่น ต้นไม้และพรรณพืชในพื้นที่มีการปรับตัวต่อสภาพน้ำท่วมและทนต่อน้ำขังได้ยาวนาน ช่วงน้ำลดป่าชุ่มน้ำเต็มไปด้วยระบบนิเวศย่อย กระจายอยู่ในพื้นที่ป่าและมีพืชหลายชนิดทั้งที่เป็นพืชสมุนไพรและพืชผักกินได้ ป่าชุ่มน้ำมีความสำคัญต่อสัตว์น้ำเพราะฤดูน้ำหลากจะเป็นที่วางไข่ หากิน และอนุบาลตัวอ่อนของสัตว์น้ำจากแม่น้ำโขงและแม่น้ำอิง แหล่งน้ำในป่ายังเป็นแหล่งหากินสำคัญของนกอพยพ เช่น นกเป็ดน้ำ และมันยังเป็นที่อยู่อาศัยของสัตว์ป่าหลายชนิด เช่น นาก เสือปลา แมวดาว รวมทั้งสัตว์เลื้อยคลานต่างๆ